دوباره دلم مثل دل آسمان امروز گرفته،

ابری ابریست،

آماده باریدن؛

چرا آسمان هر چه به سمتش می روم ازمن میگریزد؟

چه رمزیست در این چرخه تکرار؟

چه دردیست در اینها

که باید تاکنون یاد گرفته باشم و نگرفته ام؟

دلم گرفته،

از این همه بی اعتنایی روزگار دلم گرفته،

بی پاسخ مانده ام،

سرگردان،

رها شده ام،

کاش می توانستم به آسمان کودکیم برگردم

به آسمانی که همیشه دوست داشتم نقاشیش کنم ...

تو می رفتی و من می ماندم و یک عمر شبگردی

من و در بیش رویم سایه های شوم نامردی

تو میرفتی و دامان زلالت می وزید از دور

و من فریاد میکردم که شاید باز گردی

تمام ردبایت را دیدم کوچه در کوچه

ولی بی اعتنا رفتی چه بد آری چه بد کردی

ولی هر جا که باشم با منی ای خوب میدانم

حضورت حسه آرامیست بشت این همه سردی

شبی می آیی و خاکسترمرا لمس خواهی کرد

ولی ایمان به این دارم که روزی باز میگردی